A Stupid Poem to Describe Myself

My name begins in R and ends in E

Add caption

People often mispronounce it or misspelled it correctly

Name I got from my beautiful mother

She cannot think of any other names, so my name’s

similar to my two sisters

On a festive afternoon of August my mother gave birth

To a beautiful angel sent by God to Earth

Times passed, the angel grew up so fast

Nurtured with love yet with once a week whip in my ass

When I reached 13, I’m an angel no more

As I started to grew sharp fangs and dark horns

Too occupied with things in the dark

Weird, scary, gore things keep running on my mind.

I like watching movies and reading books ‘till dawn

I love writing poetry and I wanna compile it all soon

Introversion is my thing, so shut up when I’m reading

You don’t want me to be mad and sent you flying

Life for me is beautifully weird

We live to die or we die to live

Dark faces of life is what I always see

Negativity and disappointments keeps on bugging me

Now, as I’m telling you this poem about myself

I want to let you know that it took me hours to create this shit

Describing oneself is not easy

I’ll probably end up standing here blurting out words stupidly

But I’ll give two words that will sum up my personality

Check Hecate Frost's facebook, and see what her bio is

If some of you cannot agree of that two words

Shut up your mouth or you’ll end up getting hurt.

Kidding.

Ametur Cor Jesu, Ametur Cor Mariae!

Greedy Crocodiles

       

      

        One of those people that annoys me the most are those corrupt politicians. I hate them for being too blinded with money and power. They often believe that they can do anything they want as long as they have the title and position. They are all demagogues wanting to risk our government’s sake just for their lavish and wealthy life. They have been controlling us since the day they had been elected. They are like crocodiles preying on us. People have been gullible idiots to trust them enough to put them on their position. What disgust me the most is that instead of helping and fulfilling what they had promised to the people, they have been secretly doing graft and corruption for the sake of their personal desires. How much a politician earns?  Maybe not enough to buy a lot of luxury cars and huge mansions.

      Where did they get these handful of money? I think I don’t need to answer that. We already knew. While they are enjoying their expensive vacations in and outside the country, many poor Filipinos are struggling with their everyday living. These politicians are very greedy when it comes to stealing the money of the people.  We can’t taste total freedom if we are too blinded as well with what they are doing in the government. Our country had been facing a lot of issues like poverty, low unemployment rate, lack of facilities, unfair justice system etc. yet we can’t still see and feel that there is someone making actions to address all of it. For example, the P10B pork barrel of Janet Napoles can already be a big help to those Filipinos wanting to make their lives improve. The problem is that the money had been stolen served as the kickbacks to the politicians as well as the senators. What’s happening with our government? Do we still have trust?

       As we ponder on what’s happening inside our government, let us use our minds to think logical and right. The 2016 National Election is coming and this is the time we can correct our past mistakes. We should be scrupulous in choosing right leaders. We shouldn’t trust immediately for every benign faces they have, lies a scheming mind filled with personal desires. We can’t let ourselves suffer again by choosing wrong leaders. Let us make ourselves free from the sharp fangs of the predators. As what Mahatma Gandhi said, we should be the change that we want to see in the future. Our futures lies in our hands and let us not ruin it by making the wrong move. We should believe that corruption has no place in our government. Let us make our country a better place to live. 

Manggang Pait

        Wala ko nasayod sa krimen na akong nabuhat sa akong amiga. Siya naligo sa iyang kaugalingon dugo samtang nag kisi-kisi iyang lawas sa bugnaw na salog. Akong natan-aw iyang mata nagsiga sa sobra kahadlok. Wala ko kalihok atong panahuna pero nikalit ug tisngi akong mga baba. Nakita nakong nihunong na ug lihok ug ako dayong giduol ang patayng lawas ni Arlene. Natuman najud ako gipangandoy sauna pa.

        Nidako sa sa usa ka baryo diria sa Cotabato na puno sa kahadlok ug kalisod. Pobre ako sa mga butang ug pobre usab sa pag-amuma sa akong mga ginikanan. Lisod ang kinabuhi para sa akoa pero gibutang nako sa ako utok na pagsulay ra kini. Bata pa ko nangandoy nako mahimong adunahan ug kwartahan. 

“Sabay nata’g adto sa eskwelahan Mae!” singgit ni Arlene sa akoa pag-agi niya sa among balay.

“Taymsa! Manudlay sa ko!”tubag nako pagkakita nako sa samin na basa pa ug kalkag akong buhok.

“Kabalo ka sa asynment nato Mae? Katu gud sa MAPEH?” pangutana niya.

“Aw, wala biya kayo kokadungog ni Ma’am. Basta manayaw man daw ta.” tubag nako samtang gidalian ang amo baklay padulong sa eskwelahan.

        Si Arlene ako maingon na pinaka duol na amiga sa akoa. Klasmet nako siya gikan Day Care hantud karun. Tirdyer na mi sa usa ka eskwelahan diri sa North Cotabato. Gwapa si Arlene.  Hamis ug makita jud nimo sa iyaa ang tinood na morena. Siya akong pirminti kuyog sa eskwelahan ug nagaadto pud siyag balay.

“Adto ko sa inyoa unya ha?” ingun niya samatang naglakaw name pauli ngadto sa among mga balay.

‘Ngano naman pud uroy? Naa ako mama ug papa basig mag-away napud to. Ulaw uy!” sambit nako samtang nagtan-aw sa oras.

“Wala lang gud. Laag-laag lang gud ko. Adto ko ha. Didtoa lang pud ko tulog!” pangumbinsi niya.

“Sige uy! Sige, adto nako. Alas singko naman diay. Naabot na ako papa.” Tubag nako sabay liko sa dalan.

“Kita lang ta unya!” singgit ni Arlene sa akoa.

        Saktong pag-abot nako sa amo balay, nadungog nako ang pagkabuak sa samin. Gisundan napud ug siniggitay ug lagubo sa among pader na kahoy. Nisulod ko sa pultahan ug nakit-an nakong nag away napud ako mga ginikanan. Gisabaan ko sa ako nanay na sigeg ingon nga nay kabit ako Tatay. Gipul-an nako sa ilang away nga nagbalik-balik nalang kada uli sa ako Tatay. Nidiritso ko sa akong gamay na kwarto ug nanirado. Unta moundang na sila ug yawyaw ug unta mahilom na among balay.

Lapas na alas says sa gabii ug niabot na si Arlene. Naka-pajama na si Arlene ug nagdala ug unlan. Nakita pud nako na nga naa siyay dala mangga ug kutsilyo. Naglaway ko pagkakita sa manga nga hilaw nga naa sa iya transparent na silopin.

“Kalami anang mangga uy! Ali bi kay hiwaon ta na.” Sambit nako sabay kuha sa mga mangga.

“Abot na imong Tatay Mae? Asa siya?” pangutana ni Arlene samtang nag lingi-ligni sa tibouk balay.

“Ngano man? Ningawas diay siya. Ako mama pud. Nag-away man to sila. Kabit-kabit napud dagi daw ako papa. Mayrapud wala sila dire oy. Saba kayo sila.” tubag nako samatang nagpanit sa mga 

mangga na lami na kayo kaunon.

“Ah, mao ba. Abi nako naa siya. “ ingon ni Mae na warag nabag-o iya tono.

“Ngano dagi? Unsa may tuyo nimo kaniya Arlene?” pangutana nako samtang nag ngisi.

“Aw. Wala oy. Magpatabang unta ko niya. Naguba man gud ang haligi sa kwarto nako. Ipaayo unta nako.” tubag niya samtang nag tan-aw sa akoa.

“Tarong gud? Haha. Basig gituyo ra to nimog guba.” Sambit nako. Nahuman na nako ug panit ang mga mangga.

“Ha? Ahh. Wala uy! Wara kug amaw ana. Haha” nikatawa siya ug kusog.

      Niatubang kong Arlene ug nikatawa. Nikatawa siyag balos pagkakita niya sa mga nakahiwa na nga mga mangga. Niduol dayon siya padulong sa ako pero gipugngan nako siya.  

 “Ali na diri oh, kaon na ta, tam-is kayo ang mangga. Nabutngan na nako nag asin ug suka.” tawag nako sa iyaa na gisugat dayon ko sa lamisa. Nipunit dayon si Arlene ug isa ka pikas na mangga pero naundang siya kay nakuratan siya pagtawag nako.

“Arlene.” Sakto pagtawag nako nilingi si Arlene. Wala dayon ko nagduha-duha na idunggab sa iyaa ang kutsilyong gigamit nako pagpanit sa mangga. Nakuratan si Arlene samatang niawas na ang iyang dugo gikan sa iyang dughan.

“M-m-maee.” Sambit niya samtang nag aguros ang pula kaaayo na likido sa iya lawas.

         Giantos ni Arlene ang kasakit ug niaksyon ug dagan pero sa walay pagduha-duha, gidunggab napud nako siya sa iyang liog nga bahin. Nikalit ug kisi-kisi ang lawas niya ug ako nataranta ug kalit sa akong nalantaw.

         Pila ka segundo, nihunong ug lihok ang lawas ni Arlene ug giduol dayon nako iyang duguan na lawas sa salog. Patay na siya. Natuman jud ako plano. Napatay nako akong suod na amiga. Nikalit ug tisngi akong baba sa akong nakit-an. Daghan kaayog dugo sa salog gikan sa iyang lawas. Nilihok ko ug niadto sa lamisa para tiwason ang mangga. Nipunitkug isa ka pikas ug gituslo sa toyo.

“Dapat rajud mamatay ang mga kabit. “ sambit nako samtang nagkaon sa pait na mangga.

        Taod-taod, nakita nako na nalugot ang pisi ug nahatak ang duha ka patayng lawas sa akong mga ginikanan sulod sa sako nga gibitay nako sa among punuan sa mangga.

“Pagkapait sa mangga.” 

(Pictures are taken from Google)

Respeto

         

          Minsan natanong ko sa sarili ko, kung ako ay magiging bading o tomboy, ano kaya ang mararamdaman ko? Ano kaya ang kahihinatnan ng buhay ko sa gitna ng mga taong handang kumutya at manghusga sa pagkatao ko? Magiging masaya ba kaya ako o iisipin ko nalang na hindi lumabas para maiwasan ang mga masasakit na panlalait nila?

          Alam kong marami sila, ang iba lantaran na habang ang iba ay nanahimik lang, takot na kung malaman ng iba, pandidirihan at kamumuhian sila. Minsan madalas manghusga ang mga tao sa usapang  sekswalidad. Simula pagkabata ay naging tampulan na sila  ng mga panlalait at tukso ng mga tao na nagiging dahilan rin ng pagbuo ng takot sa kanilang mga damdamin na lumabas at lumantad. Kagaya nalang ng housemate na si Fifth Pagotan ng Pinoy Big Brother, matapos niyang aminin ang kalituhan niya sa kanyang sekswalidad, agad siyang napuno ng mga panghuhusga at panlalait mula sa mga tao. Mga panghuhusgang sagad hanggang kaluluwa at naapektuhan na ang buong pagkatao. 

         Sino nga ba sila? Saan sila lulugar? Saan sila tutungo? Magkaiba man ang mga paningin natin pagdating sa mga usapang sekswalidad ay hindi natin maiiwasan na husgahan at hindi ituring na parte ng lipunan ang mga katulad nila. Nagkakagusto sila sa kapwa nilang lalake at babae o di kaya’y parehong sa lalake at babae kaya alam kong para sa iba ay hindi kaaya-ayang pakinggan. Hindi naman yata nila ito ginusto at alam nilang naging parte rin ang lipunan sa paghubog na karakter, sekswalidad at pagkatao nila kaya hindi ko maintindihan kung bakit sa panahon natin ngayon ay patuloy pa rin ang walang hanggan na panlalait at panghuhusga sa sekswalidad nila. Mahirap para sa kanila ang kalagayang ito, hindi lang sila problemado sa kung ano ang sasabihin ng mga tao pati na rin ng kanilang mga kaibigan at pamilya. Mahirap magkunwari at ikubli ang isang bagay na nagrerepresenta ng tunay na pagkatao mo. Mahirap itago ang isang bagay na unti-unting lumalabas sa paglipas ng mga panahon.

        Hindi nila maisip kung ano ang sasabihin ng iba kung ilalabas nila ang tunay na pagkatao nila. Malimit yata pumasok kanilang mga isipan ang paglabas at ipahayag ang tunay na sila dahil alam nilang na sa pag-amin nila, magiging tampulan sila ng mga panghuhusga. Hindi naman siguro dapat maging basehan kung ano ang uri ng pagkatao nila para husgahan na hindi sila kaaya-aya at walang naidudulot na maganda sa ating lipunan at nakasisira pa. Mga panghuhusgang unti-unting bumabago at pumupukaw sa kanilang mga damdamin para lumaban at ipagtanggol ang kanilang mga karapatan. Natitiis nila ang mga panlalait ng mga tao ngunit lahat ng kasobrahan ay masama na at dapat lagyan na ng limitasyon. Sa kabilang banda, masuwerte ang iba dahil malugod silang tinanggap ng walang pag-aalinlangan ng mga taong nakapaligid sa kanila at mismo ng lipunan nila. Kung iisipin lang natin, hindi naman masama ang pagiging iba, magiging masama lang ito pag nagiging sobra na at labag na sa utos ng Diyos. 

       Paano nga ba nila bubuksan ang kanilang mga damdamin at buong pagkatao sa lahat ng magkakaroon nang interes na tumunghay at mangutya? Saan nga ba sila dadalhin ng takot na ito? 

        Bubuo nalang siguro sila ng isang lugar kung saan ang mga katulad nila ay magiging tanggap maging sino ka man malayo sa mga mapanghusga at mga mapanlait na mga tao.  Hindi nila kayang ikubli ang mga katotohanang kailangan nilang panindigan dahil alam nilang ito ang kanilang magiging kaligayahan. 

        Bading, Tomboy, Bisexual, Pansexual, Transgender o kung ano man ay mga tao pa rin sila. Yun nga lang, mga katauhang nasa maling katawan. Mahirap ang pinagdaraanan nila at mas lalong naging mahirap ito kung hindi sila magiging tanggap sa ating lipunan. Isa lang naman ang kailangan nila, ito ay RESPETO.

Mag-aaral Ako

            Maraming taon na pala ang nakalipas ng minsan natanong ko sa sarili ko kung ano ang gusto kong mangyari sa buhay ko. Sa murang edad  ko, dahil nga sa naikintal na sa isipan ko ang palagi nilang sinasabi na “Libre lang ang mangarap”, natuto na akong mangarap ng mataas at umasa. Inisip ko kung paano ko ito makakamtan at ano ang gagawin ko para matamasa ang tamis ng tagumpay. Isa lang ang pumasok sa isipan ko, ang pag-aaral. Alam kong isa ito sa mga importanteng paraan sa pag-abot ng aking mga pangarap. Minsan nga pinagarap kong maging Nurse, Doktor, Abogado, Guro Psychologist, Historian at Pulis. Nakakatawang isipin na ang dami ng gusto kong maging propesyon ngunit hindi ko man lang naisip kung gaano kagastos ang pag-aralan ang mga ito. Sa panahon natin ngayon, iilan na lamang ang mga masusuwerteng nabibigyan ng pagkakataon para makapag-aral lalong-lalo na sa kolehiyo. Masakit isipin sa mga gustong mag-aral na hindi sila makakapag-aral sa kadahilanan na wala silang pera. Magkano nga ba ang isang semester ngayon? P20,000 - P40,000? Ang mahal. Mas nanaisin nalang nilang ilaan ang mga panahon nila na magtrabaho kaysa ang pag-aaral. Pero teka, nasaan na pala ang suporta ng ating pamahalaan? Meron nga, pero sapat ba?

           Nasaan na ang pondong inilaan para sa edukasyon? Kulang. Iyan nalang palaging naririnig natin. Kulang sa pera, suporta, classroom, guro, materyales, pagkain, gamot, bitamina, pagmamahal, pagkalinga at iba pa. Ang mga pangarap nilang matatag na binuo noong nagsimula pa silang mangarap ay unti-unti nang natitibag at naglalaho. Marami silang nasa ganitong sitwasyon ngayon at patuloy na lumalaban at nagsusumikap para makapagtustos sa kanilang pag-aaral. Bilib din ako sa kanila sapagkt lahat ay kakayanin nilang harapin. Kadalasan reklamo ng mga estudyante ay mahirap ang mag-aral. Maraming assignments, quizzes, projects, requirements, activities, samahan pa ng mga mahihirap na subjects at mga terror na guro. Masusubukan mo ring magkarron ng naglalakihang mga eyebags dahil sa kakulangan ng tulog, mapagalitan ng mga magulang dahil late nang umuwi galing sa practice, mabutasan ng bulsa dahil sa dami ng mga bayarin at iba pa. Ang hirap diba? Lahat ng iyan ay kulang pa sa kailangan mong pagdaanan at paghirapan. Sa madaling sabi, ang pag-aaral ay mahirap at hindi biro. Ngunit gaano man ito kahirap, para sa mga determinado at masikap na estudyante ay wala lang ang mga ito. Naitatak na sa kanilang mga isipan na ang importante ay may natututunan sila, magkapagtapos ng pag-aaral at magkaroon ng magandang trabaho.

        Naalala ko nga noong hyskul pa ako ay narinig ko mga kaklase kong nagsabi na makakapagtapos sila at makakakuha ng magandang trabaho ngunit wala namang ginagawa. Kung mangangarap tayo, dapat may kasamang aksyon. Hindi puro salita at pangarap lang, dapat may kaakibat na pagtitiyaga at pagsisikap. Ngayong nabigyan ako ng pakakataong makapag-aral at nasa kolehiyo na ako, alam kong malapit na ako sa rurok ng tagumpay. Alam kong marami pa akong pagdadaanang hirap at pagod pero tatandaan ko na may mga pangarap ako, ito ang magsisilbing lakas at inspirasyon ko upang magtiyaga at magpunyagi sa hinaharap.

           Sa kabila man ng mga umuusbong na hadlang sa ating pag-aaral, manalig tayo at lumaban. Hindi hadlang ang mga ito para sumuko bagkus tayo ay magsikap at higit sa lahat tayo ay magtiwala sa ating sarili. Panatilihin natin ang ating mga pangarap dahil ito ang magsisilbing liwanag at nagbibigay kahulugan sa ating buhay. Pagbutihin natin ang ating pag-aaral nang sa gayon ay mararating natin ang tamis ng minimithi nating tagumpay.