Ametur Cor Jesu, Ametur Cor Mariae!

Greedy Crocodiles

       

      

        One of those people that annoys me the most are those corrupt politicians. I hate them for being too blinded with money and power. They often believe that they can do anything they want as long as they have the title and position. They are all demagogues wanting to risk our government’s sake just for their lavish and wealthy life. They have been controlling us since the day they had been elected. They are like crocodiles preying on us. People have been gullible idiots to trust them enough to put them on their position. What disgust me the most is that instead of helping and fulfilling what they had promised to the people, they have been secretly doing graft and corruption for the sake of their personal desires. How much a politician earns?  Maybe not enough to buy a lot of luxury cars and huge mansions.

      Where did they get these handful of money? I think I don’t need to answer that. We already knew. While they are enjoying their expensive vacations in and outside the country, many poor Filipinos are struggling with their everyday living. These politicians are very greedy when it comes to stealing the money of the people.  We can’t taste total freedom if we are too blinded as well with what they are doing in the government. Our country had been facing a lot of issues like poverty, low unemployment rate, lack of facilities, unfair justice system etc. yet we can’t still see and feel that there is someone making actions to address all of it. For example, the P10B pork barrel of Janet Napoles can already be a big help to those Filipinos wanting to make their lives improve. The problem is that the money had been stolen served as the kickbacks to the politicians as well as the senators. What’s happening with our government? Do we still have trust?

       As we ponder on what’s happening inside our government, let us use our minds to think logical and right. The 2016 National Election is coming and this is the time we can correct our past mistakes. We should be scrupulous in choosing right leaders. We shouldn’t trust immediately for every benign faces they have, lies a scheming mind filled with personal desires. We can’t let ourselves suffer again by choosing wrong leaders. Let us make ourselves free from the sharp fangs of the predators. As what Mahatma Gandhi said, we should be the change that we want to see in the future. Our futures lies in our hands and let us not ruin it by making the wrong move. We should believe that corruption has no place in our government. Let us make our country a better place to live. 

Manggang Pait

        Wala ko nasayod sa krimen na akong nabuhat sa akong amiga. Siya naligo sa iyang kaugalingon dugo samtang nag kisi-kisi iyang lawas sa bugnaw na salog. Akong natan-aw iyang mata nagsiga sa sobra kahadlok. Wala ko kalihok atong panahuna pero nikalit ug tisngi akong mga baba. Nakita nakong nihunong na ug lihok ug ako dayong giduol ang patayng lawas ni Arlene. Natuman najud ako gipangandoy sauna pa.

        Nidako sa sa usa ka baryo diria sa Cotabato na puno sa kahadlok ug kalisod. Pobre ako sa mga butang ug pobre usab sa pag-amuma sa akong mga ginikanan. Lisod ang kinabuhi para sa akoa pero gibutang nako sa ako utok na pagsulay ra kini. Bata pa ko nangandoy nako mahimong adunahan ug kwartahan. 

“Sabay nata’g adto sa eskwelahan Mae!” singgit ni Arlene sa akoa pag-agi niya sa among balay.

“Taymsa! Manudlay sa ko!”tubag nako pagkakita nako sa samin na basa pa ug kalkag akong buhok.

“Kabalo ka sa asynment nato Mae? Katu gud sa MAPEH?” pangutana niya.

“Aw, wala biya kayo kokadungog ni Ma’am. Basta manayaw man daw ta.” tubag nako samtang gidalian ang amo baklay padulong sa eskwelahan.

        Si Arlene ako maingon na pinaka duol na amiga sa akoa. Klasmet nako siya gikan Day Care hantud karun. Tirdyer na mi sa usa ka eskwelahan diri sa North Cotabato. Gwapa si Arlene.  Hamis ug makita jud nimo sa iyaa ang tinood na morena. Siya akong pirminti kuyog sa eskwelahan ug nagaadto pud siyag balay.

“Adto ko sa inyoa unya ha?” ingun niya samatang naglakaw name pauli ngadto sa among mga balay.

‘Ngano naman pud uroy? Naa ako mama ug papa basig mag-away napud to. Ulaw uy!” sambit nako samtang nagtan-aw sa oras.

“Wala lang gud. Laag-laag lang gud ko. Adto ko ha. Didtoa lang pud ko tulog!” pangumbinsi niya.

“Sige uy! Sige, adto nako. Alas singko naman diay. Naabot na ako papa.” Tubag nako sabay liko sa dalan.

“Kita lang ta unya!” singgit ni Arlene sa akoa.

        Saktong pag-abot nako sa amo balay, nadungog nako ang pagkabuak sa samin. Gisundan napud ug siniggitay ug lagubo sa among pader na kahoy. Nisulod ko sa pultahan ug nakit-an nakong nag away napud ako mga ginikanan. Gisabaan ko sa ako nanay na sigeg ingon nga nay kabit ako Tatay. Gipul-an nako sa ilang away nga nagbalik-balik nalang kada uli sa ako Tatay. Nidiritso ko sa akong gamay na kwarto ug nanirado. Unta moundang na sila ug yawyaw ug unta mahilom na among balay.

Lapas na alas says sa gabii ug niabot na si Arlene. Naka-pajama na si Arlene ug nagdala ug unlan. Nakita pud nako na nga naa siyay dala mangga ug kutsilyo. Naglaway ko pagkakita sa manga nga hilaw nga naa sa iya transparent na silopin.

“Kalami anang mangga uy! Ali bi kay hiwaon ta na.” Sambit nako sabay kuha sa mga mangga.

“Abot na imong Tatay Mae? Asa siya?” pangutana ni Arlene samtang nag lingi-ligni sa tibouk balay.

“Ngano man? Ningawas diay siya. Ako mama pud. Nag-away man to sila. Kabit-kabit napud dagi daw ako papa. Mayrapud wala sila dire oy. Saba kayo sila.” tubag nako samatang nagpanit sa mga 

mangga na lami na kayo kaunon.

“Ah, mao ba. Abi nako naa siya. “ ingon ni Mae na warag nabag-o iya tono.

“Ngano dagi? Unsa may tuyo nimo kaniya Arlene?” pangutana nako samtang nag ngisi.

“Aw. Wala oy. Magpatabang unta ko niya. Naguba man gud ang haligi sa kwarto nako. Ipaayo unta nako.” tubag niya samtang nag tan-aw sa akoa.

“Tarong gud? Haha. Basig gituyo ra to nimog guba.” Sambit nako. Nahuman na nako ug panit ang mga mangga.

“Ha? Ahh. Wala uy! Wara kug amaw ana. Haha” nikatawa siya ug kusog.

      Niatubang kong Arlene ug nikatawa. Nikatawa siyag balos pagkakita niya sa mga nakahiwa na nga mga mangga. Niduol dayon siya padulong sa ako pero gipugngan nako siya.  

 “Ali na diri oh, kaon na ta, tam-is kayo ang mangga. Nabutngan na nako nag asin ug suka.” tawag nako sa iyaa na gisugat dayon ko sa lamisa. Nipunit dayon si Arlene ug isa ka pikas na mangga pero naundang siya kay nakuratan siya pagtawag nako.

“Arlene.” Sakto pagtawag nako nilingi si Arlene. Wala dayon ko nagduha-duha na idunggab sa iyaa ang kutsilyong gigamit nako pagpanit sa mangga. Nakuratan si Arlene samatang niawas na ang iyang dugo gikan sa iyang dughan.

“M-m-maee.” Sambit niya samtang nag aguros ang pula kaaayo na likido sa iya lawas.

         Giantos ni Arlene ang kasakit ug niaksyon ug dagan pero sa walay pagduha-duha, gidunggab napud nako siya sa iyang liog nga bahin. Nikalit ug kisi-kisi ang lawas niya ug ako nataranta ug kalit sa akong nalantaw.

         Pila ka segundo, nihunong ug lihok ang lawas ni Arlene ug giduol dayon nako iyang duguan na lawas sa salog. Patay na siya. Natuman jud ako plano. Napatay nako akong suod na amiga. Nikalit ug tisngi akong baba sa akong nakit-an. Daghan kaayog dugo sa salog gikan sa iyang lawas. Nilihok ko ug niadto sa lamisa para tiwason ang mangga. Nipunitkug isa ka pikas ug gituslo sa toyo.

“Dapat rajud mamatay ang mga kabit. “ sambit nako samtang nagkaon sa pait na mangga.

        Taod-taod, nakita nako na nalugot ang pisi ug nahatak ang duha ka patayng lawas sa akong mga ginikanan sulod sa sako nga gibitay nako sa among punuan sa mangga.

“Pagkapait sa mangga.” 

(Pictures are taken from Google)