Mag-aaral Ako

            Maraming taon na pala ang nakalipas ng minsan natanong ko sa sarili ko kung ano ang gusto kong mangyari sa buhay ko. Sa murang edad  ko, dahil nga sa naikintal na sa isipan ko ang palagi nilang sinasabi na “Libre lang ang mangarap”, natuto na akong mangarap ng mataas at umasa. Inisip ko kung paano ko ito makakamtan at ano ang gagawin ko para matamasa ang tamis ng tagumpay. Isa lang ang pumasok sa isipan ko, ang pag-aaral. Alam kong isa ito sa mga importanteng paraan sa pag-abot ng aking mga pangarap. Minsan nga pinagarap kong maging Nurse, Doktor, Abogado, Guro Psychologist, Historian at Pulis. Nakakatawang isipin na ang dami ng gusto kong maging propesyon ngunit hindi ko man lang naisip kung gaano kagastos ang pag-aralan ang mga ito. Sa panahon natin ngayon, iilan na lamang ang mga masusuwerteng nabibigyan ng pagkakataon para makapag-aral lalong-lalo na sa kolehiyo. Masakit isipin sa mga gustong mag-aral na hindi sila makakapag-aral sa kadahilanan na wala silang pera. Magkano nga ba ang isang semester ngayon? P20,000 - P40,000? Ang mahal. Mas nanaisin nalang nilang ilaan ang mga panahon nila na magtrabaho kaysa ang pag-aaral. Pero teka, nasaan na pala ang suporta ng ating pamahalaan? Meron nga, pero sapat ba?

           Nasaan na ang pondong inilaan para sa edukasyon? Kulang. Iyan nalang palaging naririnig natin. Kulang sa pera, suporta, classroom, guro, materyales, pagkain, gamot, bitamina, pagmamahal, pagkalinga at iba pa. Ang mga pangarap nilang matatag na binuo noong nagsimula pa silang mangarap ay unti-unti nang natitibag at naglalaho. Marami silang nasa ganitong sitwasyon ngayon at patuloy na lumalaban at nagsusumikap para makapagtustos sa kanilang pag-aaral. Bilib din ako sa kanila sapagkt lahat ay kakayanin nilang harapin. Kadalasan reklamo ng mga estudyante ay mahirap ang mag-aral. Maraming assignments, quizzes, projects, requirements, activities, samahan pa ng mga mahihirap na subjects at mga terror na guro. Masusubukan mo ring magkarron ng naglalakihang mga eyebags dahil sa kakulangan ng tulog, mapagalitan ng mga magulang dahil late nang umuwi galing sa practice, mabutasan ng bulsa dahil sa dami ng mga bayarin at iba pa. Ang hirap diba? Lahat ng iyan ay kulang pa sa kailangan mong pagdaanan at paghirapan. Sa madaling sabi, ang pag-aaral ay mahirap at hindi biro. Ngunit gaano man ito kahirap, para sa mga determinado at masikap na estudyante ay wala lang ang mga ito. Naitatak na sa kanilang mga isipan na ang importante ay may natututunan sila, magkapagtapos ng pag-aaral at magkaroon ng magandang trabaho.

        Naalala ko nga noong hyskul pa ako ay narinig ko mga kaklase kong nagsabi na makakapagtapos sila at makakakuha ng magandang trabaho ngunit wala namang ginagawa. Kung mangangarap tayo, dapat may kasamang aksyon. Hindi puro salita at pangarap lang, dapat may kaakibat na pagtitiyaga at pagsisikap. Ngayong nabigyan ako ng pakakataong makapag-aral at nasa kolehiyo na ako, alam kong malapit na ako sa rurok ng tagumpay. Alam kong marami pa akong pagdadaanang hirap at pagod pero tatandaan ko na may mga pangarap ako, ito ang magsisilbing lakas at inspirasyon ko upang magtiyaga at magpunyagi sa hinaharap.

           Sa kabila man ng mga umuusbong na hadlang sa ating pag-aaral, manalig tayo at lumaban. Hindi hadlang ang mga ito para sumuko bagkus tayo ay magsikap at higit sa lahat tayo ay magtiwala sa ating sarili. Panatilihin natin ang ating mga pangarap dahil ito ang magsisilbing liwanag at nagbibigay kahulugan sa ating buhay. Pagbutihin natin ang ating pag-aaral nang sa gayon ay mararating natin ang tamis ng minimithi nating tagumpay.